Kort verslag van de herdenking van het leven van Carl Barkman

Woensdag 10 januari 2007 in de Vredeskapel, Malakkastraat 3, Den Haag

Carl Barkman
  1. De plechtigheid wordt ingezet met kotohspel door Roderik de Munk.
  2. Marja Barkman, de oudste dochter van Carl en Irene Barkman heet de aanwezigen welkom.
  3. Max van der Stoel roemt de rol van Carl Barkman als ambassadeur in Athene ten tijde van het kolonelsregime. (Van der Stoel was als minister van Buitenlandse Zaken daarbij nauw betrokken). ‘De ambtswoning was een trefpunt van de oppositie geworden’. De oud-minister, die zijn toenmalige ambassadeur schetst als een hoogstaand mens, memoreert hoe moeilijk het is om onder dergelijke omstandigheden tevens contact te houden met de autoriteiten.
  4. Oud-ambassadeur Louis Goedhart haalt herinneringen op aan de tijd dat Carl en hijzelf verbonden waren aan de Nederlandse ambassade in Moskou. Hij memoreert dat Carl door zijn beheersing van het Russisch als een van de weinige diplomaten contacten met de Russen kon leggen; en dat nog wel in het midden van de Koude Oorlog. Later werkten zij samen bij de Verenigde Naties in New York waar zij de Afrikaanse landen voor de zaak van de Papoea’s moesten zien te winnen.
  5. Intermezzo met Russische gezangen.
  6. De journalist Hans Olink gaat in op het literaire werk, met name op ‘die zo ‘on-Nederlandse’ roman Asaray’. Hij releveert hun gezamenlijke reis naar Kalmukkkië, waaraan drie VPRO-uitzendingen werden gewijd. Hij roept het beeld op van Carl die, zich keurig in het pak, gezeten onder een lekkende krant met kaviaar van een medepassagier, op een eindeloze treinreis onverstoorbaar met die man onderhoudt.
  7. Willem van Gulik (over wiens vader Robert door Carl een biografie werd geschreven) roept in herinnering hoe hij als eenjarig jongetje door Carl in de lucht werd gehouden toen die samen met zijn vader in Chunking en poste was. ‘Carl was de geestigste gids die je je voor kunt stellen’. Volgens de Leidse hoogleraar was hij ‘Een echte volgeling van Confucius’.
  8. Oud-medewerker Rik Kuethe concentreert zich op de tijd van het zogenaamde dubbelbesluit van de NAVO (december 1979), toen Carl Nederlands permanent vertegenwoordiger bij die organisatie was. Hij roemt Carl’s lichtvoetigheid, ‘een verrukkelijke karakteristiek’. ‘Hij had het moeiteloze van het grote talent’.
  9. Vervolgens weerklinkt wederom de snarenmuziek van de kotoh
  10. Marco Huysmans vermeldt dat zijn vriendschap met Carl eerst uit de zomer van 2006 dateert. Hij heeft voor Carl een website opgezet, nadat die daar vorige jaar aarzelend over begonnen was (www.barkman.nl). Carl had hem de engelse versie van Drakendans gestuurd. ‘Ik had een vreemd gevoel van urgentie om die site in orde te maken’.
  11. Ter afsluiting memoreert Marja hoe vredig haar vader er bij had gelegen in het ziekenhuis, in de eerste helft van oktober 2006. ‘Hij was altijd positief ingesteld en zijn houding tegenover ieder mens was hetzelfde’
  12. Een minuut stilte
  13. Muziek: Honderdduizend engelen omringen mij.
  14. Onder het genot van een kop of thee met taart wisselen de aanwezigen herinneringen van Carl uit of stellen die te boek.