| Tussen Europa… |
|
…en Azië |
|---|
| Tussen Europa… |
|
…en Azië |
|---|
Ontwerp & realisatie
Marco Huysmans
Hij zat in zijn werkkamer in de rue de Grenelle, en voelde weer die lusteloosheid opkomen die hem zo vaak beving. Het was een broeierig-hete augustusdag, het raam stond open en een bij zoemde steeds vermoeid voorbij. De grote blauwe bloemen in de kristallen vaas op zijn bureau begonnen hun bladeren te verliezen. Parijs was leeg, uitgestorven, dood.
Lees meer…
In de diepste binnenlanden van China heb ik in 1947, als meisje van twintig jaar, een voettocht gemaakt. Dat was toen iets heel bijzonders, maar ook nu kijken jongeren, die met hun ‘backpack’ de hele wereld rondtrekken, er nog wel van op als ik erover vertel. Vooral die “vrouwen-vrijstaat”, waar vrouwen de scepter zwaaiden, was een wereld, die ook nu nog vrijwel niemand schijnt te kennen. En voor mij is het alweer zo lang geleden, dat ik soms het gevoel heb dat ik het allemaal heb gedroomd.
Lees meer…
Zal Theóphilos er vanavond zijn of heeft hij dienst bij de abt? Serafim kan het niet helpen, hij ziet steeds die liefdevolle blik uit de héél lichtblauwe ogen van zijn jonge leerling, de lange, haast vrouwelijke wimpers en de gitzwarte haardos, in een wrong achter op zijn hoofd bijeengeknoopt. En hoort de donkere stem die hem zo vaak in verwarring brengt, als kwam zij uit een andere wereld.
Lees meer…Brian voelde de priemende blikken, toen hij uit de lift stapte. Ze volgden hem door de hele gang. Het maakte hem onzeker, want dit hotel, het grootste van Seoul, zat vol spionnen en ook agenten van de Koreaanse geheime politie, die bekend stond om haar harde en vaak wrede optreden. Nauwelijks had hij de sleutel in de deur gestoken en deze geopend, of zij stonden al dreigend naast hem en drukten hem vast tussen zich in: twee grote, zware kerels, een soort lijfwachten.
Lees meer…We horen de klik van het voordeurslot en ik voel niet alleen mijzelf verstijven, maar zie dezelfde reactie bij moeder en mijn broer Erik. Zware stappen in de gang, een jas wordt opgehangen, de kamerdeur gaat open en vader schuift naar binnen, het hoofd een beetje opzij alsof hij niemand wil zien, zijn gezicht op onweer. Zonder een woord zakt hij in zijn stoel en verschuilt hij zich achter de krant.
Lees meer…Als iemand in dat kleine dorpje in de Beemster ooit beweerd had dat Leendert Veldhoen nog eens in de gevangenis terecht zou komen, had iedereen hem flink uitgelachen. Leendert was het rustigste en braafste jongetje op school. Bovendien was hij de meest onhandige, stuntelige brekebeen die men zich maar kon voorstellen.
Lees meer…Waarom schrijf ik dit alles op? Misschien is het omdat ik mijn herinneringen wil herwaarderen. Door de afstand in de tijd en ook doordat hij na meer dan dertig jaar in mijn leven is teruggekomen, kan ik misschien onze verhouding van toen helderder zien. Of is dat een illusie en is het zelfs gevaarlijk mijn diepste gevoelens uit die tijd weer op te roepen en op papier bloot te leggen?
Lees meer…Van mijn uitzicht op zee en strand geniet ik elke dag, wat voor weer het ook is. Ik ben ik deze rustige badplaats gaan wonen in een flat hoog boven de duinen en de zee, nadat mijn vrouw en ik in alle vriendschap hadden besloten uiteen te gaan. Toen ik de zeventig gepasseerd was, stijver werd en moeilijker ging lopen, wilde ik niet alleen blijven wonen in ons mooie grote huis in Den Haag.
Lees meer…